اشعار

قرارجان که مرا بی قرار خود کردی          نشانده ای به غم و سوگوار خود کردی

گل همیشه بهارم به فصل ماتــم و غـم          مرا ز گریه چـو ابـر بهار خود کردی

به لحظه لحظۀ هجران تو قسم که مرا          چو چشم پنجره چشم انتظار خود کردی

به زیر خاک مکان کردی ومرا از غم          ز پا فکنـدی و شمع مزار خود کردی

همیشه صحبت ایثـار توست روی لبـم          تمام عـمـر مـرا شـرمسار خود کردی

هـنـــوز از جگـــرم بــوی داغ می آید          چو لاله تا که مرا داغدار خـود کردی

تو بـاغبان امیـــدی و بیــت الحزان را          زاشک حسرت وغم لاله زار خود کردی

فرشـتـگـان خـدا شــاهـدنـد اشـکـت را          چراغ روشن شب های تار خود کردی

در آتش غـم ما سینۀ «وفائی» سوخت          ببین چه با دل ما از شرار خود کردی 

آفرینش شـد بـــنا تنـهــا بـــرای فاطـــمه          پس هـزاران بار جان ما فدای فاطـــمه

هرکه می خواهد فنای حضرتِ دلبر شود         نیست راهی جز شود؛اول فنـای فـاطمه

گفت پیغمبر رضایم در رضای کوثر است         پس رضای حق شده جلب رضای فاطمه

هر کسی آخربه دین مالکِ خود می شود         من پـرستش می کنم تنها خــدای فاطمه

در عبادت یـار حیدر بود زهرای بـتـول          یا که حیدر آمد اصلا پا به پــای فاطمه

احترامش می کندمولاهرآن کس که شود          ذره ای از خـاک پــایِ پُـر بهای فاطمه

روزمحشرچون همه حیران شوندآسوده است          هـر که آمد بر در دولتسرای فــــاطمـه

تا قیامت روزی ما بسته بردستان اوست          دست های خسته ی مشکل گشای فاطمه

"حق او با گـــریه ی تنها نمی گـردد ادا          پیـر کن ما را خدایا در عزای فاطمه"*

بی هوا دررا شکستند وبه جانش ریختند          مانده رد گرگ ها بردست و پای فاطمه

ناله زدفضه خُذینی آسمان بغضش گرفت‌          سوخت قلب حق تعالی هم برای فاطمه

خانه درهـم گشته اما بیشتـر مبهـم شــده           بین خانــه؛ حال و روز مجتبای فاطمه

سخت ترازروضه های کوچه ودرگشته است          طعنه ی همسایگان بر گریه های فاطمه

اگر کُشند در این بیت وحی صدبارم          من از امام خودم دست بر نمی‌دارم

من از برای دفاع عـلی سپر شــده‌ام           بگو که چهـره بسوزد ز شعـلۀ نارم

هـزار شکر که من مادر شهید شـدم          چهار کـودک دیگربه یاری‌اش دارم

نه بر پسر نه به پهلو نه سینه نه بازو          علی، برای تواشک ازدو دیده می‌بارم

به تـازیـانه اگر چـه مـرا کـنار زدند          تو را مـیانـۀ دشمـن چگونـه بگذارم

به قـبـر گمشده‌ام این حدیث بنویـسید          که من به سن جـوانـی شهیــدۀ یـارم

دو مه؛ ز قصۀ دیوارو در نرفته هنوز          نفس‌ نفس زده شب تا به صبح بـیدارم

به دردهای علی گـریه می‌کنم بسیار          اگرچه باشد ازآن ضربه درد بسیارم

برای آنکه کنم ظلـم خصــم را ثابت           به حشر محسن خود رابه روی دست آرم

شـرار آه شـــما خـیـزد از دل میـثـم           خـدا کـند کـــه شـود جـاودانه آثـارم

زهـرا اگـر نبود نشــان از بـقـا نبود            خـلـقـت اگر نبـود ظهـور خـدا نبـود

آیـیـنه ی تـجـلی وحـــدانــیـت بـــود            بی او صفات ذات خدا بـر ملا نبود

بر محــورمحبت او شد جهـان بـنــا            بی این عمود خیمۀ هستی بـپـا نبود

می شد اگر حقیقت نـوریه اش عـیـان             دیگر مجال سورۀ شمس الضحی نبود

حبل المتین عشق فقط قصه بود و بس            گر رشته های چادر خیـرالـنسا نبود

مدحش گرفته می شد اگر از کتاب وحی            قدری نبود، کـوثری و هـل اتی نبود

بیت معظمش که بــود مرکـز فلـک            روزی نبـود مـوقف اهل ســما نبود

محشر الی الابد به درازا کشیده بود            زهـرا اگر شـفـیعـۀ روز جـزا نبود

حج با طراوت است به یمن جهاد او            سعی اش اگرنبود حـرم راصفا نبود

گمراه و راه گمشده تا صبح محشر است            آن دل که مهر فاطمه اش مقـتدا نبود

قبله از اوست مفتخر و کعبه محتـرم            بی فاطمه حـریم و حـرم را بقا نبود

خیری نداشت عالم اگر فاطمه نداشت            خیر کثـیر حضرت خیـرالنسا نبـود؟

ام الائـمه الـنجـبایـــش نگـفـتــه انـد؟            اُمِّ اَب است و مـادر آل عـبـا نـبـود؟

زهـرا مگر عنایت خاص خـدا نبود؟            زهـرا مگر سلالۀ بـدرالـدجی نبود؟

زهرا مگر طراوت روح دعـا نبـود؟            زهــرا مگـر تجـسّم راه ولا نبــود؟

زهرا مگر تجلی عرفان و دین وعشق            آئـیـنه دار معـرفــت کبــریـــا نـبود؟

زهرا مگر شریفه زکیه حدیثه نیست            زهـرا مگـرعفیفـه و اُمُّ الحـیا نبود؟

با آن سفـارشات  گران بار مصطفی            جـایـی برای رفـتن راه خـطـا نبود!

زهـرا اگـر نبود، حـسینی بجا نبـود            بی فاطمیه صحـبتی از کــربلا نبود

بی فاطمیه نور شهـادت عیـان نبـود            بی فــاطمیه جلـوه نـما نینـــوا نبـود

بی فاطمیه اشک جهــاد آفـرین نبود            شـور حسیـنـیان نمکش از بکـا نبود

زهــرا لباس آخرتش از بهشت بـود            سهم حـسین وای که جز بـوریا نبود

شش ماهۀ مدینه به خون گر نمی نشست            شش ماهۀ ربـاب به غـربت فـدا نبود

پامال کینه گر گل عشق عـلـی نبـود            شاخـه گل حسن ز جفـا زیر پا نبود

دستش اگر به پای ولایت نمی شکست             دستی کـنار عـلقـمه از تن جـدا نبود

با این همه جلالت و با این همه مقام            تکـذیب آن وجـود خـدایی سزا نبود

توهین به شأن عصمت آیات نور شد            این ناروا به ساحت قدسـش روا نبود

شهر مـدینه حـاصل ذکــر ولا نشــد            آنـــجا کسی مقـیـم حدیث کـسا نبود

با هیچ امانتی نشود اینچـنیـن عـمـل            گیرم که او امانت خـیـرالوری نبود

دیوانه وار؛ شعله به دست آمـدند روز            بردرب خانه ای که شبی بی گدا نبود

غیر از شقایقی که به رویش شکفته بود            در آن خزان غمزده یک غنچه وا نبود

مسمار و تازیانه و سیـلی و فاطمـه            گیرم معاد و محشر وعدل خدا نبود

مخفی اگر نـــبود مــزار شـریف او            فـریـاد غـربت بـشریت رسـا نــبود

از رویت خسوف هلالش هلال ماند            پـشتی که جز مقابل یکـتا دوتا نبود

مادر ز قاتل پسرش کی رضا شود؟            از قاتلان محسن خود او رضا نبود

گفتا مـراثی اش به عطوفت بیان نما             یک ذره رحم در دل این ماجرا نبود

مادر کنارساحل خون بود و طفل غرق            در پیچ و تاب واقعه بابا چرا نــبود

ای سبزپوش صبح فرج مهدیا بگـو            سـرخی پنجه های عـدو از حنا نبود

غنچه پرپر گشته بود وگل جدا افتاده بود            پشت در جان علی مرتضی افتاده بود

دست مولا بسته و بیت ولایـت سوخته            آیه‌ای از سورۀ کـوثــر جدا افتـاده بود

گوش ناموس خداشد پاره همچون برگ گل            گـوشـواره من نمی‌دانم کجـا افتاده بود

دست قنفذ رفت بالا بازوی زهرا شکست            پای دشمن باز شد زهرا زپا افتاده بود

مجتبی در آن میانه رنگ خود را باخته            لـرزه بر جان شهـید کربـلا افتاده بود

فاتح خیبر برای حفظ قرآن در سکوت            کـل قـرآن در میان کوچه‌ها افتاده بود

کاش ای آتش بسوزی درشرار قهرحق           هُرم تو بر صورت زهرا چرا افتاده بود

مادرمظلومه می‌پیچید پشت در به خود            دخترمعصومه زیردست و پا افتاده بود

غیر زهراغیر محسن غیر آتش غیر در            کس نمی‌داند که پشت در چه‌ها افتاده بود

فاطمه نـقـش زمین گـردیــد مـیـثم آه آه            فاطـمه نه بلکه خـتـم‌الانبـیا افتـاده بود

خــانـه حـيـدر ســـراي عشـــق بــود           از ازل ايـنـجـا  بــنـاي عـشـــق بـود

عرشيـان معراجشان اين خـانـه اسـت           فـرشـيان را مأ منـي  جـانـانــه است

ا فـتخـار جـبـرئيل  در عــرش بــود           روزي آیـد چـون بـر اين خانه فـرود

هستي عـالم هميـن يـك خانــــه است            خـانه شمـع وهـسـتيـش پـروانه است

روح بـرعـالـم سراي مرتـضي است           اين نه خانه؛ بل بهشت مصطفي است

عــشـق احـمــــد  بــود  واللهِ مُــــدام            تـا كـنـــد بـر اهـــل  اين خانـه سـلام

فـــــرش ايـن خـانـه بـود بـــال ملـك            سقـف آن عشـق است، بـر بـام  فـلك

طـول آن چون طول تـاريـخ وجـــود           عـرض آن  هـستـيِّ هـر بـود و نبـود

طـول وعرض آن حريـم كبـريـاست            ايـن نـه خـانـه جـايگاه هـل اتي است

آيـه ي تـطـهـيـر را ظـــرف مـكــان            صـاحب ايـن خـا نـه قـرآن را روان

خشت خـشتـش آيـه هـاي نــور بــود            از قـلــوب مُــرده زنـگـــاري  زدود

هـر حـصـارش انتـهــاي عـلم و دين            پـايــــگــاه عـشــق  افـلاك و زمـيـن

بـاب آن بـــاب عـفـاف است و حـيـا            مخـزن عـلــــم  خــداونـد ، اين سـرا

صبـرِ با عـلم است صاحب خـانه را            كـي رســـد بـــر گِـردِ او  ايـوب هـا

قـنـبــــرايـن خـانه محبـوب خـداست            فـضه اش فخر زنـان در ماسـواست

ايــن ســرا دار و نـدار عـشـق بــود            بـي وجـودش عـشق را معـنـي نبـود

كـعبــه مُحــرم بـر طـواف ايـن سـرا           حِــجــر قــربـانـي بـود در ايـن مـنـا

بـــين صفــا زينـجا صفـــا آمـوخـتـه            مـــروه چـشمش را  بـدينجـا دوخـتـه

زمـزم از اين خـانه مي سـازد وضـو           عـود وعـنـبر زين سـرا بـگرفته  بـو

فـخر خـاكــش بـرهـمه كون و مكـان           شـد کـه اين خـانـه بـود بـر روي آن

آب زان رو گشـتـه عامـل بر حيـات           چــون بـود مـهـريه ي  بـاب النجات

بـاد زان رو مي وزد در ايـن جـهان           تــا رود  بــر ايـن ســراي جــاودان

مـاه و خـورشيد و ستـاره دلخـوشنـد           دائـــمـاً از شـوقــشـان در گـردشـنـد

تـاكـه فـرصـت آيـد و هـوئي كـشـنـد           روي صــاحـبـخـانـه بيـننـد و رونــد

محـــور ايــــن خـــانـه نـام فـاطـمـه            جـملـگـــي بــا يــاد  او در زمـزمــه

اوست گـرمي بخش و ركن اين سرا           حــامـــي و امــيّـد و جـان مـرتـضي

نـام زهــــرا تـار و پـود خـانـه است           يـــــاد او  بـــود و نـبـود خـانه است

يـاد زهـــرا آب و خـواب و نا نـشان           بـســــتـه بـــر آرامـش او جــانـشـان

عـشـق او روح است بـر جـان علـي           بـا وجــــودش روح حـيــدر مـنجـلي

كـعـبــــه آل نـبــــي مــــــادر بـــــود           حـــل  مشـكـل از عـلي او را  سـزد

وامصـيبت اين سـرا با ايـن صـفـات           جمـع شـد خـاكستـرش از ايـن حيات

ايـــن چـنـين خانه كجـا داري نشـان           شعـله ور از كـيـنـه آخـر شد چـسان

كـينـــــه بشــــكسـتـن بـتـهـا يــشـان            مـانـده مـــدتـهاسـت در دلـهــايـشـان

كيـنــــه بَـدر و اُحـــد خنـدق ،تـبوك           در دل مســلم نــــما هـاي چـو خـوك

شـعـــله ور شــــد آتـشي افـرخـتـنـد           شـمع و گـل؛ پروانه را هـم سـوختند

هـاي اي بـوجهـل هــاي بت پـرست          هـيــچ ميـدانـيد  ايـن مـولا كـه هست

هيچ  مي دانيـد اين خـانـه كـجـاست           ايــن حـريــم امـن  نـامـوس خـداست

اين نه صـاحب خانه صاحب هستي است           كـــارتـان والله كــفـر و پسـتـي است

قــابـض الأرواح  هـم در ايــن سرا           بـي اجـازت هـيـچ گـه نــگـذاشت پـا

صـاحب خــانـه بـه پـشت در بـُـــوَد           او  يـگـــا نـه حـــامـي حــيــدر بُـوَد

گفت كـاي نـا بخـردان  بـت پـرست           قـــوم نـامرد و منـافـق، پسـت پسـت

اين عـلي هـستي  اسلام و مـن است           دشمنش با دين و قـرآن دشـمن است 

گرعلي خـواهيد؛ ز من بايـد گـذشت           وز مـيــان  شــط خــون بــايـد رفـت

مـن عـلـي را نـه، ولـي را حـامـيــم            در رخ شـــمــع ولايــت فــــــانـــيــم

اوسـت  گـرمـي دل و كــاشـــانـه ام           او بُــود شـمـع و منـش پـــروانـــه ام

هــــم ولــي و  رهـبـــر فــرزانـه ام           مـن چـسـان بـي او روم در خـانــه ام

چهـل تن نـه، چـهارصد كـافر شويد           تـيـغ هـــاتان  جمـله بـر جانم كـشـيـد

آن يـكي دست مـرا هــم بــشـكـنـيــد           سـيـنـــه ام را بـاز مـيـخ در نــهــيـــد

بـا لـگد در را بـه پـهـلـويـــم زنـيــد           در عــوض دســت ولـيــّم وا كـنـــيـد

غـربـــت او آتـشــم بــر جــان زنــد           داغ  تــنـــهـــائــــي او آبـــــم كـــنـــد

اين عـلـي شـمـع و روان عـالم است          نـي امـيـد مـن كــه جـان عـالــم است

قـبله گــاه عشـق احـمد اين سـراست          ظـلـم هــــا بــا سـاكنـان او چـراست؟

(سائلا) گر خون بگـري تو رواست          چـون كه تـا محشر وليـّت درعزاست

مـهـــــديـا دل بـيـقــرار تـــــو بــــود          فــــاطـمـه چـشـم انــــتـظـار تـو بـود

اگر ز قـافـلـه دوریـم، خـوب مـی دانیـم           ولی به لطف تو هر سال جـا نمی مـانیم

و بـاز هـم به نـگــاه مـحـبـتت امــسـال           کــنار سـفـره ایـن فـاطـمـیـه مهـمـانـیـم

هــزار فـاطـمـیـه رفــتـه و نــیـامـده ای           نگو که باز بدون تو روضه می خوانیم

بـیـا کـه در گـذر گـرد بـاد ایـن دنــــیـا           در انـتـظـار شـروع بـهـار و بـارانـیـم

قسم به ساحل چشمان ابری ات عمری ست            به لطـف بارش چـشـم شماست گریانیم

و گـرنه مثل بیـابـان خـشک دل هـامـان           فـقـیـر روزی ایـن سـفـره های بی نـانیم

از ایـن کـه بـار غـم مـادر تـو را دنـیـا           به دوش برد، ولی خم نگشت حیرانیـم

بـه انـتـقــام غــم صـــورت کــبـود بـیـا           که مـا کـنـار شـمـا پــیـرو شـهـیـدانـیـم

آقـا بـیـا دعــای مـرا مـسـتـجـاب کـن           مـا را بـرای نـوکـریت انـتـخـاب کـن

قـلبم شبـیه سنگ شـد از کـثـرت گنـه           امـشب بـیا و سـنگ دلم را تو آب کن

تأثیرجرم ومعصیت اشک مرا گرفت           دستی بکش به روی دلـم فتح باب کن

تا کی به لب دعای فرج، تا کی انتظار           آقـا به حـقّ فـاطـمـه پا در رکـاب کن

ای منتقـم بیا که دلم سخت زخمی است           رحـمی نما بر این دل زارم شتاب کن

ای روضه خوان فاطمیه روضه ای بخوان           امـشب مـیـان سـیـنــۀ مـا انـقـلاب کن

مـا در پـی تــلافی ســیـلی کـوچـه ایـم           یعنی به روی غیرت ما هم حساب کن

کسی که بی تو سر صحبت جهانش نیست          چگونه صبر و تحمل کند؟ توانش نیست

به سوز هجـر تو سوگنـد ای امیـد بشر!          دل از فراق تو جسمی بود که جانش نیست

اسیر عشق تو، این غم کجا برد؟ که دلش          محـیـط غم بـود و طاقـت بیانـش نیست

نه التفـات به طوبی کند نـه میل بهشـت          که بی‏ حضور تو صحبت به این و آنش نیست

کسی که روی تو را دید یک نظرچون خضر          چگونه آرزوی عـمر جـاودانش نیست؟

کسی که درک کند فیض با تـو بودن را          به حق حق، که عنایت به دیگرانش نیست

بهـار زنـگـیـم در خـزان نـشـسـت بـیـا!          (بهار نیست به باغی که باغبانش نیست)

کنار تربت زهرا تو گریه کن! که کسی          به جز تو با خبر از قبر بی نشانش نیست!

بـیـا و پـــرده ز راز شـهـادتـش بــردار          پسـر که بی ‏خبر از مادر جوانش نیست

به جز ولای تو ای ماه هـاشمی طلعت!          (شفق)، ستاره‏ ای در هـفت آسمانش نیست

لحـظـه هـا را مـتـوسـل به دعــائـیـم بیا           سالـیانی ست کـه دل تـنـگ شـمائـیم بیا

وسعتت در دل این ظرف نشد جا ماندیم           تشنه ازحسرت رویت لب دریا ماندیم

چشممان خشک شد از وسعت این بی آبی           و نــداریـم دگـر طـاقـت ایـن بـی آبـی

در قنوت دلمان خواهــش بـاران داریـم           نـدبه خـوانـیم و تمنـای بهـاران داریم

پس ببار ای پسر حضرت بـاران بر ما           که ترک خورده زمین ازاثراین گرما

دامـن دشـت شـده ســـفــرۀ راز دل مـا           داغ آلالـــه نـشـــانی ز نــیـاز دل مــا

ما که درراه تو عمری ست تمامی گردیم           گـردبـادیم و بـه دنـبال شما می گـردیم

چـند جـمعـه دلـمان را سر راهت آریـم           تا بـدانی که تــمـنـای وصـالـت داریـم

شهرمان را زرخِ چون قمرت روشن کن           کوچه ها را پُر از نسترن و سوسن کن

آسمان خواهش یک جرعه نگاهت دارد           نه که ما فاطمه هم چشم به راهت دارد

هر سـحـر منتـظـر یـار نبـاشم چه کـنم          مـن اگر منتـظـر یـار نبـاشم چه کنم؟

گریه بر درد فراق تو نکردن سخت است          خون جگر ازغمت ای یارنباشم چه کنم؟

عـده ای بـر ســر آنـنـد اسیـرت نـشـوند          من بر آنـم که گرفـتار نباشم چه کنم؟

توچه کردی که من ازخواب وخوراک افتادم          راسـتی راستی بیـمـار نباشم چه کنم؟

ابرویت تیغ مصرٌی ست که جان میطلبـد          بـه طلـبکـار بــدهکار نبـاشم چه کنم؟

خـواسـتـم نـام مرا هـم بنـویـسـند هـمین          سـر بـازار خـریـدار نـباشم چه کنـم؟

من اگر مثل تو هر صبح و غـروبی آقا          فکـر بین در و دیـوار نباشم چه کنم؟

ای که سالاری و شخصیت توحیدری است          آرمانت نبوی صولت تـو حیـدری است

عصمتت فاطمی و جلـوۀ حُسنت حسنی          درشجاعت چوحسین قدرت تو حیدری است

وارث سجـدۀ سجـاد بـه مـحـراب نـماز           دانشت باقری و حکمت توحیدری است

مهـدیا جعـفـری آثـاری و کاظـم کـردار          رضوی طلعتی و خلعت توحیدری است

کــرم تــو تـقـــوی و ادب تــو نــقـــوی          عسگری هیئتی وخشیت توحیدری است

شد ابـاصـالـح و عـباس یکــی در ابجـد          چوعمویت به خداغیرت توحیدری است

با تو بیگانه بود هر که ابالفضلی نیست          ای علمدار شرف رأیت تو حیدری است

نازنین ناز تو را می کشد اهـل ملکـوت           حامی عترتی و فطرت تو حیدری است

آن که می گفت سلونی ز تو تجلیـل نمود          سخن ازعدل بگو صحبت توحیدری است

به تـمـاشـای جـمـالت عـرفـا مشـتـاقـنـد          عارف باللهی و شوکت تو حیدری است

حال تو احسن حال است جمال تو جمیل          خال تو هاشمی و سیرت تو حیدری است

ای خوش آن روزبگویی مددی یا حیدر          تا بدانند همه نهــضت تو حیـدری است

مرتضی خانه نشین شد که تو ظاهربشوی           مگرای خیمه نشین خلوت توحیدری است

بِـسِتـان مـزرعـۀ فــاطـمه را از اشـرار          چه غم ازکید عدو سطوت توحیدری است

زیر لـوح عظمت سیزده امضـاء داری           "آن چه خوبان همه دارند تو تنها داری"

مانـند یک ابـر بهـاری یابن الـزهـرا            حال و هوای گریه داری یابن الزهرا

این روزها خیلی دلت را غـم گـرفته             دلخسته ازاین روزگاری یابن الزهرا

با واژۀ «مـادر» شـود آهـت کـشـیده            درلا به لای اشک و زاری یابن الزهرا

«ای وای مادر»های تو می گوید آقا            خـیلی بـرایش بی قـراری یابن الزهـرا

آقا مگـر من مـرده ام که مثـل حـیـدر            سر را به زانو می گذاری یابن الزهرا

آقا! تــنـم، جـانـم، همه چـیزم فـدایت            آمــاده ام بر جـان نـثـاری یابن الزهرا

گریه مکن که طفـل اشک بی قـرارم             با گریه ات گردیده جاری یابن الزهرا

جـز اشـک دیـده مـرهم دیگـر نـدارم            با عرض پوزش از«نداری» یابن الزهرا

از این که هـستم دوسـتدار مـادر تـو             حتماً مرا تو دوست داری یابن الزهرا

تا این که باشـم زائـر قـامت خـمـیـده             دنبال یک سنگ مـزاری یابن الزهرا

«زهرا» به «زهراها» شده تبدیل یعنی             در کوچه شد آئینه کاری یابن الزهرا

من مـهـدیـم، در دسـت تیـغ انـتـقـامـم           مـادر به قـبـر مخـفـی ات بـادا سلامـم

ای قلب مجروحم کباب از غـربت تو           بـاریـده اشـکـم قـرن هـا بـر تـربت تو

شب تا سحرها سوختم از سوز داغت           بودم چـراغ قـبـر بی شمع و چـراغت

عمری برایت گریه همچون ابر کردم           هم سوخـتم هم ساخـتم هم صبر کردم

دیروز رو گـرداند امّت یکـسر از تو           امـروز بـاشد مهـدی ات تنهـاتـر از تو

مادر دلم خون است مولا را صدا کن           دستی بـرآور بر ظـهـور من دعـا کن

تا بـا ظـهـورم انـتـقـامت را بـگـیــرم           یـا در کـنـار قــبـر پـنـهـانـت بـمـیـرم

مادر شنـیـدم بارها قـاتل تـو را کشت           ای یـار تـنهـای عـلی آخر چرا کشت

مـادر شـنـیـدم بـارهــا از پــا فـتــادی           دیـدی عـلـی تـنهـا بـود بـاز ایـسـتادی

قنفذ در آن ساعت به ثانی اقـتـدا کرد           دسـت تو را از دامـن مـولا جـدا کرد

مـادر مـپـنداری من از تو دور بـودم           آن روز در صلب حـسینت نـور بودم

آوای مـهـدی مـهـدیت آمـد به گـوشـم           برخاست درصلب حسین از دل خروشم

نفـرین بـر آن قـوم خدا نشناس کـردم           درد تو را در قلب خود احساس کردم

ای کـاش بـودم تا عـلی را یـار بـودم           جـای تـو من بـیـن در و دیـوار بـودم

آنان که پای خطـبه ات ساکت نشـستند           ای کاش دست قـاتـلت را می شکـسـتند

کی می شود بردارم از جانت محن را           از خاک بیرون آورم باز آن دو تن را

در حـلـقـۀ زنجـیرشان محـکـم بـبـندم           فـریــاد یـا اُمّــا رســـد از بـنـد بـــنـدم

دریـا کـنم از خـون دل چـشـم ترم را           پُـرسم چرا کُـشـتـید آخـر مــادرم را؟

گیـرم امیـرالمؤمنیـن را دست بسـتـید           بازوی زهـرا را چرا آخر شکـسـتید؟

اجر ذوی القربای پیغـمـبر کتک بود؟           یا پاسخ حق نمک غصب فـدک بود؟

مـادر به اشـک چـشم هـای دوسـتـانـم            داد تـو زیـن بـیـدادگـرهـا مـی سـتـانـم

من بهــترین یــار وفــادار تو هـسـتـم           روز ظـهـورم هـم عــزادار تو هـستم

شمشیر خونـریزم بود مدیـون محسن            نقش است برآن انـتـقـام خـون محسن

ای قـبـر پـنـهـانت زیـارتگــاه مهـدی            خورشید قرآن، اختر دین، ماه مـهدی

تو عالمی را اشک و سوز و شور دادی            با روی سیلی خوردۀ خود نـور دادی

بر مشامم می رسد بوی عزای فـاطمه           می شـوم آمـادۀ گـریه بــرای فـاطـمـه

هاتفی از آسمان ها می دهد امشب نـدا           فـاطمـیّه آمده، مـــاه عـزای فــاطـمـه

فـاطـمـیّه آمـده؛ ای فـاطـمیّـون غـیـور           خانۀ دل را کـنید امشب سرای فاطمه

در عزایش بر تنم دارم لباس نوکـری           این لباس مشکی ام باشد عطای فاطمه

من کجا و گریه در بزم عزای اوکجا؟           اشک چشمانم بُوَد لطف خـدای فاطمه

بر جراحات عـمیق فـاطمه مرهم نهـد           هرکسی گرید میان روضه های فاطمه

هرکسی بر بام خانه پـرچم زهـرا زند           می شود ایمن ز غم تحت لوای فاطمه

مِهر زهرا را خدا با طینتم کرده عجین            افتخارم این بُـوَد هسـتم گـدای فاطمه

در قـنوت هر نـمازم بر لبـم دارم دعا           بـاراله ها جـان مـن گردد فدای فاطمه

یاری زهرا نمودن بازبان است وعمل           ای که هستی درپی کسب رضای فاطمه

می رسد آوای یا مهدی هنوز از پشت در            ذکـر تعـجیل فرج باشـد دعای فاطمه

کی می آیی تا بگیری انتـقام مـادرت؟           مهـدی زهـرا بیا، ای دلـربای فـاطمه

آن چنان داغ تو بر روی دلم سنگین است           که بهار فرجت حسرت فروردین است

محض امسال نه این غصۀ چندین قرن است           قـصّۀ درد فـراق تو غـمی دیرین است

سـال هــا در پــس آه دل مـا مـی گـذرنـد            پـشت ایّـام بـدون تو بسی نفـرین اسـت

لحظۀ ناب شکوفا شدنم در روضه است           هرکجا حرف بهار است بهارم این است

اشک،چون بادۀ نابی ست که سرمستی آن           با وجـود همۀ شـوری آن شـیرین است

بر خـلاف هـمه؛ امسـال لـبـاسم... قـلـبم           با سیـــاهی غـــم فاطــمیه رنگین است

وه چه سالی شود امسال که از آغـازش           نـایم از نغـمۀ یا فـاطـمه آهـنگـین است

باغـبـان! دور کن از حائل در یاسَ ت را           غنچه ات در خطر حملۀ یک گلچین است

باریم به دنبـال سرت اشـک بـصر را           چون کودک آواره که گم ‌کرده پدر را

یک عـمر بگو از تن ما جان بستـانـند           یک لحظه نگـیرند ولی خونِ ‌جگر را

هر شب ز فـراق تو فـشانـدیـم سـتـاره           شسـتیم ز خونِ ‌جگر خویش، سحر را

جان درخبر صبح ظهورت به کف ماست           قربان کسی کـآورَد این طرفه خبر را

رخـسار تو مانـندِ مه نیـمه و مـا کـور           دردا که شبِ نـیـمـه نـدیـدیــم قـمـر را

چشم تو مگر از دل ما عــقـده ‌گـشایـد           دست تو مگـر باز کند پــای بـشـر را

سوگـند به صبح ظـفـرت تا تـو نیـایی           خـورشید نـیارد ز افـق صبح ظفـر را

فــرزنـد عــلی! بت‌ شـکـن آل محـمّـد!           عـالم شده بت‌خانـه، تو بـردار تـبر را

کی می‌رسد ای منـتـقـم فـاطمه روزی           کز قـبـر در آری بدن آن دو نفـر را؟

افسوس که با ضرب لگد پشت در وحی           افـتـاد ز پـا مـادر و کـشتـنـد پـسـر را

چشم تو بوَد بحر و سرشکت همه‌گوهر           «میثم» نبرند از کفت این بحرِ گهر را

امسال هم گذشت ولی یار بر نـگشت            آشـفـتـه ام که مـاه شب تار برنگـشـت

گـفـتـم دوای درد من از راه می رسـد            امّا طـبـیب این دل بیـمـار برنـگـشت

وقتی کسی به دیـدن یـوسف نمی رود            حق میدهم که بر سر بـازار برنگشت

چشمْ انتظار؛چشم ترم روبه جاده ماند            پنجاه و چند جمعه و دلـدار برنگشت

من چه غروب ها که نشستم به پای او            آیه، قـسم، بهـانه و اصرار؛ بـرنگشت

یک سال در گناه ؛ دلم را نظاره کرد            شکـر خـدا ز ما نـظر یـار برنگـشت

با خود حساب کردم و دیدم که سال ها            بیراهه رفت این دل ویکبار برنگشت

او سال هاست آبـرویم را خریده است            ابر کـرَم ز عـبـد گنهکـار بر نگشـت

اصلاً بدون او چه بهـاری؟ چه لذّتی؟            بی او نسـیم هم سوی گـلزار برنگشت

سال جـدیـد، سال فـرج، سـال کـربلا            امسال هم گـذشت ولی یـار برنگـشت

این روزها به مـاتـم مـادر نـشـسته ایم            مرثـیّه خوان کوچه و مسمار گشته ایم

بـاز آمـدم که درد دلـم را دوا کـنـی            تا بلکه بیـشـتر دل مـن مبـتـلا کـنی

باز آمدم که با تو کـمی درد دل کنم            شاید مرا ز بغـض گـلویم رهـا کنی

خواهم ز فـاطمـیّه بگـویـم بـرای تو            باید دوباره مجلس روضه به پا کنی

سخت است خواندن این روضه ها بیا            تا با زبان خود سر این روضه وا کنی

فصل عـزای مـادرت آمد شتاب کن            تا راز دفـن مـادر خود بر ملا کنی

آن شب حریم مادرتان پشت درشکست            آقـا بـیـا که حـق عـــدو را ادا کـنی

آقا مدیـنه مجـلـس گـریه به پا مکـن            باید وگـرنه گریۀ خود بی صدا کنی

یعنی شبیه فاطمه مجـبـور می شوی            بـیـرون شهـر کـلـبۀ احـزان بنا کنی

وای بر حالـم اگر از تو جدا باشم من            هـمـۀ عــمـر گـرفـتـار بـلا بـاشـم من

شک ندارم همۀ خـواستۀ تو این است            لحظه ای هم که شده عبد خدا باشم من

تا زمانی که دلـم خانۀ این و آن اسـت            جـا نـدارد که پـذیـرای شـما باشم من

چقدر غـرق گـنه بودم و تو می دیـدی            همه عمرم خجل از روی شما باشم من

تا به کی درپی گیسوی تو آواره شوم            دردمـنـدانـه بـه دنـــبال دوا باشـم من

گوئیا قسمت من این همه سرگردانی ست             هم چنان زلف به هم خورده رها باشم من

کاش میشد به دل وجان بکشم ناز تو را            یـار تـو مـثـل امـام و شهـدا بـاشم من

کاش میشد که به همراه تو یک فاطمیه             مـیهـمـان حـرم کـرب و بلا باشم من

ای عزیز دل زهرابه کجا خـیمه زدی؟            زائر خـیـمۀ سـبـزت به کجا باشم من

جان آن مـادر غـمـدیـده و بی یـار بیـا             به گـرفــتـارِ مـیـان در و دیـوار بـیـا